“Mükemmel anne-baba olmanın yolları!”

“Bu kitap, çocuğunuzu yetiştirirken size yol gösterici rehber olacaktır.”

“Anne-babalar dikkat! Çocuk yetiştirirken yapılan 5 büyük hata!”

“Yeni nesil anne-babalık”

“Hamilelik döneminde bebeğe dinletilecek müzikler”

“Özgüvenli çocuk yetiştirmenin altın kuralları”

“Çocuğunuzun potansiyelini ortaya çıkarak 21 öneri”

Son yıllarda anne babalar ve adayları için yukarıdakiler gibi “can alıcı” başlıkları, duyuruları, önerileri çok sık duyuyoruz. Peki, tüm bu “bilgi” ler ile anne babalar “doğru çocuk yetiştirme yöntemini” bulabildi mi? Yoksa tüm bunlar, çocuk yetiştirme konusunda zaten kaygılı olan ve her şeyin “en iyisini” yapmak isteyen günümüz anne babaları için işleri daha da karmaşık bir hale mi sokuyor?

Jean Liedloff “Dokunmanın Mucizesi” isimli kitabında; “Tüm canlılar kendi iyilikleri ve sağlıkları için neye ihtiyaçları olduğunu bilirler. Bunlardan öte yavrularına nasıl davranmaları gerektiği hakkında hiçbir şüpheleri yoktur. Yalnızca medeni dünyada yaşayan insan kendi çocuğuna nasıl davranacağını bilmez; unutmuştur.” diyor. İnsandan başka hiçbir varlık, çocuklarını nasıl büyüteceği konusunda uzmanlardan, kitaplardan, eğitimlerden, televizyon programlarından, sosyal medyadan destek istemez. Çünkü anne babalık içgüdüseldir; kendi anne babamızdan edindiğimiz deneyimler ışığında ve biraz da döneminin ruhu ile birleşip çocuğa yansır.

Bugün gelinen noktada sormamız gereken şey; çocukların “ çocuk gelişimi ve eğitimi konusunda tamamen yapılandırılmış / bilgi ile donatılmış” anne babalara ihtiyacı olup olmadığıdır. Çocuklar aslında sandığımız kadar kolay kırılan güçsüz bireyler değildir. Yapılan pek çok araştırma çocukların, psikolojik dayanıklılık ve esneklik kapasitesinin yüksekliği üzerine yoğunlaşır. Buna rağmen anne balar günümüzde; çocukların her korku ya da mutsuzlukta “travmatize olacakları” gibi bir yanılgıya sürüklenmekteler. Oysa mutsuzluk, tiksinme, korku gibi temel duyguların hissedilmesi çocuğun yaşadığı olaylara tepki geliştirmesi ve bunlarla baş etmesi için gereklidir.

Bizler çocuk yetiştirme tutumları hakkında yeni arayışlara girdikçe; işlerin ne kadar karmaşıklaştığını, zorlaştığını göremez oluruz. Bu kadar bilgi kalabalığı içinde çoğu kez kirlilik de vardır. Böylece hatalı bilgileri ayırt etmek zorlaşır, çünkü çocuğunuz en değerlinizdir ve “hata yapmak” istemezsiniz; “hata yapma” kaygısı sizi çocuklar üzerindeki denetim, kabul, sevgi, sınır koyma konularında hareket edemez hale getirebilir. Çünkü bir yaklaşıma göre “a” doğru iken diğerine göre “b” doğrudur; üstelik –gerçek dışı bir tanımlama ile– gündeme taşınmış olan “çocuğun travma yaşaması” riski ile sorumluluğunuz on katına çıkarılmıştır. Oysaki çocukların hayatın doğal akışında var olan her deneyime ve duyguya –kontrollü ve yaşına uygun şekilde– maruz kalması gerçek bir öğrenmedir ve gerçek öğrenmenin temeli olan “hayat deneyimi” aile içinde kazanılır. Dolayısıyla bu kadar yapılandırılmış ve her tür bilgiyle donatılmış anne babalar olarak çocuklarınıza “içten gelen” duygu, davranış ve düşüncenizi gösterememiş olursunuz.

İnsanın bilmeye, öğrenmeye ihtiyacı vardır. Elbette çocuk büyütürken de “bilginin, bilmenin” önemi yadsınamaz, kolaylaştırıcı etkileri de… Ancak unutulmaması gereken en önemli şey; anne babalar, çocuklarını en yakından tanıyan kişilerdir. Anne babalık içgüdüseldir ve içtenlik en önemli ebeveynlik değeridir. Anne babalar olarak içtenlik ve içgüdülerinize daha fazla güvenmeniz dileğiyle.

Yazıda ismi geçen kitabı merak edenler için;

Türkçesi çeviri:

Jean Liedloff; Dokunmanın Mucizesi, çev., Nilay Aydoğan; Kuraldışı Yayınları, İstanbul, 2001.

Orijinal kitap:

Jean Liedloff; The Continuum Concept: In Search of Happiness Lost; Perseus Books- Cambridge, 1985.

Uzm. Psk. İpek Turgut